Krioterapia miejscowa

Leczenie zimnem polega na oziębieniu miejscowym (obniżenie temperatury skóry, mięśni, stawów). Pod wpływem działania niskich temperatur następuje pobudzenie mechanizmów regulacji cieplnej ustroju, które mają na celu zmniejszenie utraty ciepła. Kurczą się naczynia krwionośne skóry i tkanki podskórnej, maleje przepływ krwi i w efekcie następuje ograniczenie oddawania ciepła otoczeniu. Efektem terapeutycznym stosowania zimna jest uśmierzenie bólu, zmniejszenie obrzęków, przekrwienie tkanek, obniżenie napięcia mięśniowego, poprawa siły mięśniowej, osłabienie aktywności procesów zapalnych, poprawa stanu funkcjonalnego, polegającego na zwiększeniu zakresu ruchomości chłodzonych stawów, skrócenie czasu rehabilitacji pourazowej.

Krioterapię można stosować m.in. w takich przypadkach jak:
• zapalenia stawów (reumatoidalne, młodzieńcze przewlekłe, reaktywne, łuszczycowe, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa)
• zmiany zapalne stawów o podłożu metabolicznym (np. dna moczanowa)
• przewlekłe zapalenie kręgosłupa szyjnego
• zespół bolesnego barku
• zapalenie okołostawowe ścięgien, torebki stawowej i mięśni
• zespół fibromialgii (choroby reumatyczne tkanek miękkich)
• zwichnięcie i skręcenie urazowe stawów
• uszkodzenie łąkotki
• naderwanie ścięgien i mięśni
• zwalczanie przewlekłego i patologicznego bólu (metoda zachowawcza)
• zwalczanie odruchowej i ośrodkowej spastyczności mięśni w procesie rehabilitacji neurologicznej
• ostre i zadawnione urazy sportowe i pooperacyjne
• oraz dla odnowy biologicznej
  • u przemęczonych fizycznie i psychicznie osób dorosłych
  • u sportowców wyczynowych
  • zespoły bólu mięśniowo-powięziowego